Donnerstag, 3. April 2014

Schwoweleit anno 1979

Seit eh un je war de Schwob so: "Was uf de Lung - des uf de Zung". Ich als waschechter un ehrlicher Schwob han heit was uf de Lung, un des han ich ufgschrieb. Ich meecht awer betone, dass jedi Ähnlichkeit mit lewenzichi Persone rein zufällich is. Desweje soll sich niemand ärchre, awer jeder kann sich e Stick dervun abschneide.
In eem scheene Banater Dorf hat mer in de Faschingszeit noh Johre wieder mol e Trachteball veranstalt. Nor han die Buwe gement, dass die schwowischi Männertracht iwerall gleich is un dass se in moderni Anzich viel besser ausschaue tun wie in Leiwl, Hos un Stiewle. Un ufm Kopp han se geputzti Hiet ghat, wie an de Kerwei. Die Mädle han sich Trachte aus de Nochberschderfer gelehnt, awer ke eenziches is in de eigeni Ortstracht erschien. Weger was? Sie han alli gement, dass die einheimischi Tracht net scheen genuch is. Un derbei ware ihre Ahne doch so stolz druf.
In eem anre Dorf war ich uf eem Musikanteball ingelad. Die Musikante han vun Sinfonien bis Schlager alles scheen un gut gspielt., nor wie ich meim Stuhlnochber gsaat han, dass die anri Ortskapell ('s get zwaa Musiche in dem Dorf) des eeni Lied besser gspielt hätt, hat der mir geantwort: "Vetter, Ihr seid net vun do, awer Ihr seid uf unserm Orchester sei Ball. Ich rot Eich, nix zu vergleiche un nix zu kritisiere, nor lowe ... Halt Eich an des oder Ihr fahrt mit de Salware hem!" Uf die Salware han ich net warte wille, desweje han ich uf de Tanz verzicht un sin mitm letschte Autobus hemgfahr.
Wann ich aach schun seit Johre in Temeschwar wohne tu, sin ich doch stolz driwer, dass mei Mottersproch die schwowischi is. Un mit jedem, de wu schwowisch kann, red ich schwowisch, sogar mit meim fufzehmonatiche Bu. Do neilich awer kumm ich mit me gewesene Klassenkulleger zamm, mit dem ich Johre lang in derselwi Klass in derselwi Schul war. Un mei Kulleger war ganz wech, wie er gheert hat, dass ich mit meim Kleene schwowisch rede tu. Awer uf eemol heer ich, wie er iwer seine im schenschte "Hochdeitsch" saat: "Herzchen, hol dir doch dein Sacktiechel unt butze dir den Poparila vun der Naase...!"
Un noch so e ähnliche Fall - den han ich verzählt kriet -, wu e Städtler Schwob sei Mottersproch vergess hat: Eem kleene Bu sei Eltre han ne glernt, wann er die kleeni Not verrichte muss, dann soll er vor Leit saan, dass er "pheife" muss. Der Bu is im Summer zu der Oma ufs Dorf gfahr un in de Nacht saat er der Oma, dass er "pheife" muss. Die Oma phischpert: "Schlof nor, mei Bu, gsiehscht net, dass de Ota schun schnarche tut, morje gehscht in de Hof un pheifscht, wieviel dasst willscht!" Awer de Bu drängt: "Oma, ich muss awer jetz aarich stark pheife!" Druf die Oma: "Aso gut, wennscht so stark muscht, dann pheif mer scheen ins Ohr." Un der Kerl hats gemach ...
Irgendwu han ich geles, dass e Artikel e uffne Schluss han muss, de wu zum Denke anrege tut. Ich han ne zwar net gfun, awer hoffentlich were sich manchi trotzdem Gedanke mache ...
Setzer Michl

aus NBZ / PIPATSCH, Temeswar, 13. Mai 1979

Keine Kommentare:

Kommentar veröffentlichen